Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/313

urzędnikiem... Głównie chodzi mi o to, żeby jak najwięcej umieć, wiedzieć!
 Niewielkie oczy błyszczały mu ogniście na okrągłej, bladej twarzy. W kolegach budzi szacunek.
 — Na »Bonusia« kolej!
 Gruby Bonus Smoliński, opędzając się Kozłowskiemu, który kłuje go w tłusty kark gałązką agrestu, pod pozorem, że muchy zeń opędza — przemawia wolno, z namysłem:
 — Ja zostanę lekarzem... od zwierząt.
 Chłopcy zaczynają się śmiać.
 — Nie śmiejcie się. To dobry kawałek chleba.
 — Bonusiowi zawsze chodzi najbardziej o chleb...
 — Z serem!
 — Albo ze szperką!
 — To ty będziesz »wytryniarz?« — krzywi się pociesznie Kozłowski.
 — No tak, albo co?
 — Winszuję.
 Bonuś milczy i nadyma się, myśląc o odparowaniu ciosu. Wreszcie mruczy z powstrzymywanym, grzechoczącym mu w gardle, śmiechem:
 — Sobie powinszuj — bo możesz mieć u mnie darmo poradę...
 Tamtemu oczy się iskrzą... Aby zażegnać burzę, Osowski woła:
 — Kozłowski niech mówi!
 — Kozłowski! Kozłowski! — powtarzają inni.