Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/315

 — Powiedz-że, Sitko, co myślisz zrobić ze sobą po skończeniu szkoły?
 — Nic nie myślę. Albo ja głupi myśleć? Indyk myślał, i głowę mu ucięli.
 — Czy zamierzasz dalej się kształcić?
 — Co to, to nie! Mam już tej nauki po dziurki w nosie. Niech moje wrogi uczą się! — niech tłumaczą Eutropiusza, Korneliusza, Owidiusza, i kują greckie »aorysty!«
 — Obrałeś już sobie zawód?
 — To się wie!
 — Jaki?
 — Zostanę jeometrą. Raz kozie śmierć!
 Wśród ogólnej wesołości, Sitkiewicz milknie i zapala papierosa, prawdziwego papierosa w prawdziwej angielskiej bibułce.
 Z kolei zabiera głos siedzący tuż za Sitkiewiczem — Bellon.
 Dobry, szczery chłopiec, rumiany i okrągły, choć nie dość jeszcze rozdęty, żeby z »balonika« mógł zostać całym »balonem« — nic stanowczego powiedzieć o sobie nie umie. Ojciec jego ma garbarnię — może syna weźmie do pomocy, aby go z czasem na czele fabryki postawić. Stryj znów jest artystą-malarzem — radby siostrzeńca widzieć obok siebie w słonecznym przybytku sztuki. Skromny, potulny studencik zastosuje się w zupełności do tego, co ojciec i stryj, po wspólnej naradzie o jego losie postanowią.
 — Właszczuk! na ciebie kolej.