Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/316

 Właszczuk jest synem rzemieślnika. Spojrzenie, razem zuchwałe i zawstydzone, żółtawa cera twarzy, mówią o życiu spędzonem w ciasnym, źle przewietrzanym warsztacie, wśród ludzi, dobrych może, lecz nieokrzesanych.
 Patent z pięciu klas jest ziszczeniem najśmielszych jego marzeń, szczytem, o którego zdobyciu ledwie odważał się myśleć. Uważałby za szaleńca tego, ktoby posądzał go o pragnienia dalej sięgające.
 — Idę do biura powiatu — oświadcza tonem głębokiego zadowolenia, z dumą niejaką zmieszanego.
 — I cóż tam będziesz robił?
 — Będę przepisywał urzędowe papiery.
 Solenność, z jaką wymawia słowo »urzędowe«, jest wyższa nad wszystkie wyrazy.
 Praktyczny »Bonuś« bada ciekawie kolegę.
 — Dużo będą ci płacili?
 — Z początku nic.
 — To niewiele...
 — Ale potem będę brał pięćdziesiąt złotych na miesiąc.
 Na chłopcach, przywykłych liczyć na grosze, »pięćdziesiąt złotych« czynią wrażenie niemałe. Kręcą głowami z podziwu.
 — To jeszcze głupstwo... — uśmiecha się Właszczuk tryumfująco. — Naczelnik powiedział, że jak będę pilny, mogę dojść po kilku latach do — stu złotych...