Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/319

 — Sprężycki! Sprężycki! — rozległy się wołania.
 Sprężycki oddalił się o kilkadziesiąt kroków od altany. Klęczy na skraju gęstego klombu, i rozgarnąwszy liście, wpatruje się wytężonym wzrokiem w kwiat jakiś.
 Usłyszawszy wołanie, odwraca się ruchem niechętnym.
 — Czego chcecie? — odkrzykuje, z kolan nie wstając. — Nie przeszkadzajcie mi! Znalazłem rzadki, prześliczny okaz rośliny z rodziny »motylkowatych« — studyuję go...
 Zebranie wybucha gniewem i oburzeniem. Delegowani: Sitkiewicz i Kozłowski wybiegają, biorą Sprężyckiego za ramiona, i prawie przemocą wciągają pod rozłożyste gałęzie gruszy.
 — Sprężycki! — przemawia »prezes« uroczyście — masz nam tu natychmiast powiedzieć: co czynić zamierzasz po skończeniu nauk?
 — Po skończeniu nauk? — dziwi się tamten. — Cóż ja mogę dziś o tem wiedzieć? To rzeczy tak dalekie!...
 — Nie tak bardzo. Jutro nauki kończysz.
 — Jutro kończę nauki? Chybaście oszaleli! Ja dopiero je zacząłem.
 — Jutro dostaniesz patent.
 — Iiiii... taki patent. Dla mnie patentem będzie dopiero dyplom uniwersytecki. A i na tem jeszcze nie koniec!