Strona:PL Wilk, psy i ludzie. W puszczy (Dygasiński).djvu/140

wyraźnie mówię, jak on ślachcic ze Strumiłowa, będzie temu siła roków, przyjeżdżał co niedziela do kościoła z córką swoją, tą oto błędną kobietą...
 — A no, boć Strumiłów do naszej parafii rychtyk przynależy — wtrącił ktoś z boku.
 — I bez co ona tak osialała? — pytali chłopi.
 — Nie miała osialeć, kiej tam u nich źle się działo... Ślachcic skapiał, zabrali mu dobytek i Bóg wie, co się z nim stało!... Dopuszczenie boskie w tem było — mówił staruszek.
 — Dyć mówiłi, jako się kochała z bratem naszego dziedzica i mieli iść do ożenku, ino on się kajś takoż zaprzepaścił, zginął bez słychu — powiedział Marcin.
 — Aha, ten pan Stanisław Strojo... A bodajże cię, zabaczyłem na śmierć, jak się zowie — mówił jeden z chłopów.
 — Tać się nazywa Strojomirski! — rzekł Marcin.
 — Pedacie, Kwietniu, iże ten pan Stanisław zginął kajsik? — zapytywano staruszka.
 — Kto to może wiedzić, zginął, nie zginął?
 — Kiedy nie zginął, toby był tu — mówił Marcin. — A jakby był, to ten nasz stary nie chciałby takiej kupy ziemi; połowę musiałby oddać rodzonemu bratu.
 — Juści oddałby!... Z dyabłem się podzielić, co on komu odda, skąpy, psianoga, ino mu grosz w łapie piszczy, tak ściska — mruczał staruszek.
 — E, tamten miał być szczodry, że do rany przyłożyć... Pono się oba okrutnie nie lubili — powiedział znów Marcin.
 — Wojna!... Wojna! — wykrzykiwała Marcycha, przebiegając wśród tłumu chłopów.
 Wtem nadszedł Kukułka i zaczął wykładać, od jakich punktów w puszczy należy rozpocząć obławę.
 — Ostęp ze starodrzewem dębowym — mówił — w ósmym rewirze leśnictwa przechowuje dzisiaj wil-