Strona:PL Wilk, psy i ludzie. W puszczy (Dygasiński).djvu/93

 — No, Sebastyanie, duchem trza coś przetrącić i w nogi! — rzekł Garłacz — żeby się nie opatrzyli i nie pognali za nami... Miesiączek pięknie przyświeca.
 — Niema nic nagłego; poczekajmy na Jankla — powiedział Guzik.
 — Po co czekać? toć on trefnej wódki nie pije i szperki też nie przełknie — mówił znów Garłacz.
 — Już idzie, idzie! — szeptał Kijanka, ukazując w oddaleniu szarą postać, która się szybko poruszała.
 — Świśnijcie mu dla pewności, żeby nie błądził — odezwał się Guzik.
 I rozległ się po boru świst przerażający, pełen jakiejś dziwnej grozy. Na świst ten odpowiedziano krótkiem szczeknięciem, jakie nieraz ni ztąd, ni zowąd zaspane psy wydają.
 — Napijmy się — poszepnął Guzik.
 Poczem podniósł z ziemi flaszkę, przechylił ją i przez chwilę wysączał. Następnie flaszka przeszła w ręce Garłacza; herszt dobył długiego noża, uciął nim kawałek słoniny i począł ją z chlebem zajadać.
 — A co, czy wszystko w porządku? — zapytał Jankiel, stając pośród chłopów.
 — Ma nie być — odrzekł z obojętnością Guzik. — Żebyś tylo za kunie pieniądze zwalił!... Kiedy powrócisz?
 — No, jakto kiedy? Ja tu rano muszę już być na gruncie przecie... Jakby mnie nie było, powiedzieliby wszyscy zaraz, że Jankiel złodziej.
 — Nie to! — powiedział Guzik — ino mi gadaj, kiedy wrócisz z pieniędzmi?
 Żyd począł cicho na palcach rachować i zawołał:
 — Za dwa dni będę u was w Zabrańskiej Budzie!... W nocy z czwartku na piątek złożę wam pieniądze.
 — Ino mi czego nie stumań, pamiętaj! Bobym