Ta strona została przepisana.
XXI.
Ja milczenie ust moich zmienię
W radości głośny śpiew,
A bladość moich lic — w płomienie,
Których ognisko krew!
Ja oczu zamknięte orbity,
Ogarnione przez mrok,
Otworzę i w nieba błękity
Zwrócę tęskniący wzrok!
A ręce moje tak bezczynne!...
Ja wzniosę dwoje rąk —
I zerwę w sadach grono winne
I róży ciężki pąk!
A sieci te, które mi więżą
Ciało, rozedrę w szmat!
Ramiona moje się wyprężą
Na cały wielki świat!
