Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/10

go nazwisko, przyznając się do pokrewieństwa, i wdziewał jego barwę, niby szyld, niby reklamę, by najkorzystniej sprzedać swój towar.
 Dobra firma już i wtenczas miała swoje znaczenie.
 Byli Tilowie podrzędniejsi, którzy się żywili pożyczanym dowcipem od starego, nosili bowiem spisane w książeczce jego figle, ale najczęściej przyłapani na tem złodziejstwie, płacili grzbietem.
 Ten godnie reprezentował starą firmę; mógł był nawet uchodzić za protoplastę nowego gatunku błazna, bo obok figlów i humoru posiadał ciętość satyryka.
 Wszystko się z czasem doskonali.
 Było to jednak niebezpieczne rzemiosło, bo trzeba wielkiego znawstwa ludzkiej natury, aby wiedzieć, kiedy właściwie, w jakiej chwili podać gorzką pigułkę; wyrwanie się nie w porę życiem przypłacić można.
 Ale za to dobre słówko, rzucone w chwili właściwej, stawało się niby życiodajnem ziarnkiem.
 Błaznowie nieraz więcej zdziałali, niż spowiednicy.
 Niewdzięczna przeszłość pogrążyła ich w toni niepamięci, niby mszcząc się ran zadanych.
 Najszczęśliwszym z nich był Stańczyk — bo się znalazł w epoce politycznej, w epoce rozbudzenia umysłów, gdzie ceniono już dowcipne i głębokie słowo.
 Ówcześni błaźni — to artyści, to poeci!
 Trzeba było być i autorem z potężną inwencyą, i aktorem z talentem.
 Smutne czasy. Najpiękniejsze intelektualne dary kryła czapka błazeńska!
 Jakie tam nieraz myśli i idee wirowały w tej głowie ubranej w dzwonki!
 Wysoki, chudy, miał małą i okrągłą głowę, nos tro-