Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/12

 — Ach, to i ty umiesz!... a gdzieżeś ty się chował?
 — Nad Renem, mnie chowano, a rodziłem się w tym Krakowie, za którym tęskniłem całe życie.
 — To nie tak dawno było. Ileżeś miał lat, gdy cię wywieźli?
 — Mogłem mieć ośm do dziesięciu, ale pamiętam tak wszystko, że cię zaprowadzę, gdzie zechcesz.
 — A któż są twoi rodzica?
 — Pamiętam tylko matkę...
 — Aha! już wiem resztę...
 Podczas tej rozmowy Sowizdrzała z Rudolfem oberfurman patrzał się na nich wyłupiastemi oczyma, w końcu spytał buchfirera, który się najspokojniej kiwał, drzpmiąc:
 — Was für eine Spraehe sprechen die?
 — Slavisch — rzekł, poziewając i nie otwierając oczu.
 — Slavisch! — powtórzył i zadumał się głęboko. Potem wyszeptał:
 — Schon wieder ein Geheimniss der Hanza.
 Popatrzył przytem na młodzieńca, jakby się dzisiaj popatrzył Prusak na nowej konstrukcyi działo Kruppa.
 On w tym młodzieńcu zwietrzył jedno z tajemniczych kółek wielkiej machiny związku.
 Usunął się też od niego na pół łokcia i z boku tylko zerkał nań skrycie, jakby na drogocenny przedmiot.
 Postrach we wszystkich swoich podwładnych i tajemniczość — była to jedna z uprzywilejowanych cech tego szanownego ze wszech miar związku.
 Wszyscy jej członkowie byli tylko kółkami w dobrze