Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/124

 — Czy być może!... Miałżeby to być jego...
 — Tak jest. Dziwnie się czasem składa na tym świecie. I powiadasz, że on uczciwy?
 — Najdzielniejsze chłopię, jakie znam!
 — Wszakże on Hanzeatą? widzę to po jego stroju.
 — Tak jest... i wyobraź sobie, że się brzydzi swym stanem. Tylko ulegając woli matki, służyć im musi.
 — A, tak?... — Starzec się zadumał... po chwili jednak, jakgdyby nim co wstrząsło, wzdrygnął się i rzekł do brata:
 — Wy się bawcie, a mnie trzeba wyjść niepostrzeżenie. Mam dzisiejszej nocy... spłacić dług.
 — Dług?... dziś?... Co ty mówisz!
 — Tak, bracie! dowiesz się jutro, za jaką cenę oglądasz mnie dzisiaj w swych progach.
 — Czyż tego nie może kto inny uskutecznić?
 — Niestety!
 Starzec się wymknął niepostrzeżony i, owinięty czarnym płaszczem, podążał przez ciemne ulice ku Sukiennicom.
 W bramie czekał na niego Olderman, niespokojny, w towarzystwie sekretarza Detmolda i dziesięciu łuczników.
 Udali się na miejsce.
 Znaleźli dom pusty.
 Wierzynek poprowadził ich wiadomą drogą aż na sam spód.
 Nikogo.
 Nawet wszelkie ślady zatarto. Wielki komin tylko wskazywał nowo-przybyłym, że tu się odbywać musiały fabrykaty.
 Przy kominie jednak leżał... trup.
 Był to trup bednarza.