Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/127

pieczni? — i wskazał na Detmolda, który zdał się pogrążony w papierach.
 — Pójdź do mojej komnaty.
 Otworzył drzwi i pociągnął nieznajomego za sobą.
 Mnich się obejrzał po izbie, wreszcie zrzucił kaptur i odetchnął pełną piersią.
 Był to Chrzan.
 — Kiedy się stało? — spytał Olderman.
 — Wczoraj po południu, w lesie po drodze do Cieszyna.
 — Opowiedz.
 Człowiek ten ciężko oddychał, jakieś wzruszenie gniotło mu piersi; nareszcie, jakgdyby przezwyciężając siebie, ściągnął brwi, potem uderzył nogą w posadzkę, zerwał się z siedzenia i przeszedł parę razy po izbie. W końcu zaczął:
 — Bóg mi świadkiem, że chciałem oszczędzić sobie tej zbrodni i chociażbyście mi góry złota dawali, nie byłbym się odważył... ale on porwał mi kobietę, którą kochałem, porwał i zbezcześcił, a potem wyrzucić kazał z zamku, jak psa... poza bramę... w noc zimową... Przeklęty! podły!
 — No, no, przestań! tegom nie ciekawy. Mów, jak się dokonało zabójstwo i czyśmy bezpieczni?
 Czech zdawał się uspokajać, siadł znowu i rozpoczął: — Onegdajszej nocy była wielka kłótnia między mim a starym księciem, tak, żeśmy go prawie nieżywym zanieśli do łóżka. Przemysław pił nazajutrz dzień cały na umór. Porozpędzał sługi, mnie zelżył i uderzył, grożąc więzieniem i torturami, jeżeli się poważę zbliżyć do starego pana. Wszystko to nie nowina dla mnie. Byłem już lżony i kopany przez niego, ale gdy, wypomi-