Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/15

 Rozmowa umilkła, czasem wyrzeknie się jakieś słówko półgłosem.
 I konie, jak ludzie, są powściągliwe, strzyżą uszami, nie parskają.
 Wozy nawet, ciągnione zwolna a ostrożnie, wydają mniej turkotu; czasem tylko słychać uderzenie o korzeń jakiś lub o kamień.
 Wtem furman u pierwszego wozu krzyknął: Halt!
 Ober-furman podskoczył, Rudolf się zsunął prędko z wozu, a poważny buchfirer wytrzeszczył oczy szeroko.
 Konie wpadły w dół głęboki, przekopany przez całą szerokość drogi.
 Wyminąć go niepodobna.
 Z obu stron zagradza drogę gąszcz lasu.
 — Zasadzka! — wykrzyknęły wszystkie usta.
 — Baczność! — woła ober-furman.
 Na otwartem miejscu wobec wroga Niemcy są nie do zdobycia.
 Tworzą, z wozów tabor, uprawiany później tak korzystnie przez husytów czeskich.
 W gęstwinie lasu wobec niewidzialnych potęg walczyć ciężko.
 Gdzie napastnicy?
 Jeszcze ich niema, czekają ciemnej nocy, tymczasem rzucili im zaporę, której przebycie trochę czasu zabierze.
 Przebyć rów głęboki i szeroki trudność nie wielka.
 Ażeby go przebyć, potrzeba go zasypać.
 Na to Hanza jest przygotowana.
 W jednej chwili, na skinienie ober-furmana, błysnęły topory i gałęzie drzew Wypełniają rów; inni go zawalają ziemią.