Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/17

 Światło było drogie — taki komin ogrzewał i oświecał.
 Przez skąpe okna, w których więcej było ołowiu, aniżeli szyb, dzień daje swoje ostatnie blaski.
 Nieopodal ogniska, na niewygodnem krześle, którego poręcze tem się odznaczały, że wyobrażały potworne głowy smoka, spoczywa człowiek już stary i łysy stękając i jęcząc bez ustanku.
 Na nizkim taborecie wyciągnął nogi, obute w pilśniowe buty, których śpiczaste końce na ćwierć łokcia długie. Ma na sobie aksamitną szubę, podbitą futrem, z wielkimi otworami miast rękawów; pod spodem fioletowy kaftan.
 Twarz tego człowieka czerwona i obrzękła, o krótkim karku. Nic w niej nie wyczytasz prócz fizycznego cierpienia, a fioletowe plamy, mięsiste wargi i worki pod oczyma mówią, że na nie pracował gorliwie.
 To Przemysław, książę Cieszyna i Oświęcima, zwany Noszakiem.
 Podagra trapi go od lat kilkunastu, tak, że chodzić nie może, ale go noszą w onem książęcem krześle z potworami.
 Stąd lud przezwał go tem imioniskiem.
 Rządy księstw zdał na dwóch synów.
 Cieszynem rządzi Bolesław, starszy; Oświęcimem — Przemysław, młodszy.
 Mimo to zgryźliwy starzec wglądać chce w sprawy obudwu synów.
 To też jeden, tydzień bawi w Cieszynie, a w Oświęcimie spędza drugi.
 Stąd wieczne spory i zacięte nieraz walki się toczą.
 Przy chorym po obu stronach krzesła stoi dwóch ludzi.