Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/172

wno oto stał się fakt podobny w Bergenie, a dwa lata temu, któż go nie pamięta, w Lubece. Był taki i w Nowogrodzie, a było aż trzy w Gdańsku. Dziś stał się w Krakowie. Jeden z członków poślubił dziewczynę tutejszych mieszczan. Cóż go za to czeka według praw naszych?
 — Śmierć! — rzekli jednogłośnie.
 Olderman drgnął.
 Złe przeczucie szepnęło mu odrazu, że to był Rudolf, — ale po chwili potłumił je w sobie i uśmiechnął się z lekka, bo był przekonany, że Rudolf jest bezpieczny.
 Detmold go z oka nie spuszczał.
 — Rzekliście: śmierć. Wprowadźcie przestępcę! — rzekł do pachołków.
 Olderman pobladł i bystro spojrzał w twarz Detmolda, na której zobaczył piekielny uśmiech.
 Zrozumiał wszystko.
 Wprowadzono Rudolfa.
 Młodzieniec w ślubnym bogatym stroju, jak go porwano od uczty, był pod wpływem niby zmory sennej, ale, gdy ujrzał dostojne grono radców, a między nimi tego, który jest ojcem jego, nabrał odwagi i zapytał:
 — Co to ma znaczyć, że mnie porwano, jak winowajcę, z domu mojego teścia? Czego chcą ode mnie?
 — Będziesz odpowiadał, jak cię zapytają — rzekł surowo Detmold.
 — Pytajcie!
 — Rudolfie, popełniłeś zbrodnię małżeństwa, zakazaną w naszym związku.
 — Jam do związku już nie należał. Wszakże mam wasze uwolnienie?