Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/177

 Tu kościół oświadczył się za mieszczaństwem.
 Uderzono we wszystkie dzwony i wysłano od Panny Maryi wikarego, aby przemówił do Hanzeatów.
 Odprawiono posła z szyderstwem.
 Zgorszenie i oburzenie doszło do zenitu.
 Posypał się grad kamieni w okna i zabrzęczały szyby.
 Było to jednak ukąszenie komara.
 Kto za murem i ryglem, ten się śmiał i urągał oblegającym.
 Kończyło się nieraz na tem tylko, że sobie nawymyślano wzajemnie.
 A nawymyślać musiano.
 Walka na języki była tak dobrą, jak na pięści.
 Co na wątrobie, należało wypluć.
 Grube takie słowo lub przekleństwo zagrzewało do walki, niby tony gromkiej bojowej kapeli.
 — Hola, psy parszywe! Hola, złodzieje i łupieżcy!
 — Dyabły niemieckie! pamiętajcie, że za jeden włosek Rudolfa jelita z was ciągnąć będziem, aż do ostatniej kiszki!
 — Bębny porobimy z waszych skór!
 — Upiec tych łajdaków, upiec, jak wieprze!
 — Głupiś! a nie wiesz to, że niemieckiego ścierwa i pies nie chwyci, bo by, się otruł? spalić na węgiel gałganów!
 Zapalono smolne łuczywa i jęto je ciskać przez otwory do wnętrza. Ale tu zaprotestował ratusz dotąd milczący, wysławszy uzbrojonych ceklarzy i wzbraniając surowo pożaru.
 Hanza nie dawała żadnej oznaki życia. Zdawało się,