Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/23

woła Przemysław. — Czy jestem wreszcie księciem Oświęcima i Zatora?
 — Póki ja żyję...
 — Otóż to! Póki wy żyjecie, to ja mam siedzieć za piecem.
 Młodzież podpiła podśmiewuje i zachęca do większej zaciętości. Niewiastki patrzą szyderczo.
 — Łatwo to bawić się w świętego i dotrzymywać umowy, kiedy podagra nie puszcza ze stołka! — woła podbudzony syn.
 Śmiech wybucha z całych piersi.
 — Milcz! milcz, przeklęty! — krzyczy starzec.,
 — Wyście wzięli pieniądze od nich, a jam ich nie widział.
 — Och, niech siarczysty grom kary niebios dosięże głowę twoją, wyrodku!... ty... ty...
 Nie dokończył — padł na stołek omdlały.
 Zapanowała, cisza...
 Czech stał przy nim nieporuszony, zabraniając sługom ruszać go z miejsca. Patrzał spokojnie po zgromadzonych, których ten widok zda się przeraził na chwilę. Wreszcie, gdy starzec zaczął powoli przychodzić do siebie, usunął go szybko z ich oczu.
 Po chwili ozwały się ciche szepty, w końcu głośna rozmowa, dalej wesołość i puhary.
 Przekleństwo schorzałego, prawie konającego starca to słabe pociski dla tych młodych zwierzęcych natur.
 Dopóki ich coś nie zabolało fizycznie, dopóki nie szarpnęło ich dziecięco-lękliwej wyobraźni, to wszelki taki pocisk prześliznął się po ich gładkiej skórze, niby kropla, rosy po skórze węża.
 Któż byli ci książęta?
 To zwyrodniali Piastowie.