Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/25

kszyło jeszcze światło, ale usłyszał śmiecił szyderczy i przeraźliwe wycia, które tuż przy nim, wokoło niego, ponad nim się ozwały.
 Zdawało się Niemcom, ze każde drzewo, krzak każdy ma twarz potworu, a ten potwór szydzi i wyje i urąga.
 Nie mogli pojąć, jakie zastawiono na nich sidła.
 Kto jest ten przemożny nieprzyjaciel?
 Wszakże z księciem Oświęcima wiążą ich układy.
 Układy! Na ten wyraz sami uśmiechnęli się szydersko.
 Układy zawierano... aby je zrywać.
 Czyż nie podawano jednej ręki do zgody, gdy drugą zaciskano w pięść?
 Wprawdzie płacili haracz dość duży staremu Noszakowi, ale któż chciwość łupieżcy zdoła zaspokoić!
 Tak myślał głośno buchfirer, na co ober-furman kiwał głową twierdząco.
 — Co czynić? — ozwał się wreszcie ostatni.
 — Układać się — rzekł chłodno buchfirer. — Jesteśmy w paszczy wilka, bądźmy roztropni, jak węże.
 — Hola! prosimy na rozmowę! — ozwał się całym głosem ober-furman.
 — Mów! — odrzekł głos jakiś.
 — Mów! — powtórzył drugi.
 — Mów! mów! mów! — posypało się na wszystkie strony, z rozmaitych tonów, różnymi głosy, w których Niemcy odróżnili kobiece wśród szalonego śmiechu.
 — Tu są i kobiety — szepnął ober-furman do buchfirera.
 — Tem gorzej.
 — Igrają z nami, niby kot z myszą.
 — Mają przewagę, my bezsilni.