Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/26

 — Och, przekleństwo! — jęknął ober-furman, zaciskając pięści.
 — Dłużej czekać nie będziem! — ryknął jakiś głos gromki. Świsnęła strzała i ugrzęzła w czaszce końskiej tak celnie, że biedne zwierzę padło, jakby rażone piorunem.
 — Wystrzelamy tak wszystkich!
 — Kto jesteście i czego żądacie? — spytał oberfurman.
 — Wszystkiego tego, co tam w wozach chowacie.
 Buchfirer otworzył szkatułkę i przy blasku pochodni wyjął z niej papier.
 — Oto glejt księcia Przemysława, z jego pieczęcią, na wolny i swobodny przejazd hanzeatyckiego związku. Czy jest szanowane imię księcia?
 — Którego? — spytano.
 — Pana Oświęcima i Zatora, księcia Przemysława.
 — Jest ich dwóch, stary i młody. Którego sługami jesteście?
 — Więc dwóch rządzi tem państwem?
 — Za to pytanie powinieneś wisieć! Jeden jest panem udzielnym i samowładnym i ten was nie zna wcale i przez ziemię swoją was nie przepuści. Złożyć broni, otwierać wozy, albo żywa dusza stąd nie wyjdzie!
 Tak przemawiał młody książę Oświęcima i Zatora.
 — Złożyć broni i otwierać wozów my nie możemy — mówił buchfirer, w którego zakresie snadź leżało to wszystko, coby dziś nazwać było można dyplomacyą. Ober-furman milczał, bo on był przewodnikiem i dowódcą siły zbrojnej.
 — Myśmy słudzy związku. Szanujemy prawa i przywileje. Wiemy, że w tym kraju niema sił większych nad siły księcia. Jeżeli z jego rozkazów spełniacie gwałt,