Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/35

paty do Madziarów ziemi, a potem i dalej aż do Propontidy i niech się spełni to, co się spełnić musi.
 Tu się zatrzymał chwilę... przeszedł parę razy po izbie i dyktował dalej:
 — Co się tyczy usługnaszych dla wielkiego mistrza Zakonu, te spełniamy święcie i szybko. Wiele oni nam zawdzięczają i wielkich za to możemy wymagać od nich ofiar...
 Tu drzwi się zlekka otwarły i wszedł człowiek już lat podeszłych, z obliczem i ruchami przypominającemi kota.
 Wszedł po cichu, powiódł bystrem okiem po obecnych i czekał przyczajony, zgarbiony, niby na zdobycz jakąś.
 Spostrzegł go Detmold i prawie się podniósł z siedzenia; za: jego dopiero wzrokiem skierował swój Olderman.
 — Czego chcesz?
 — Jakiś człowiek w ważnym interesie do miłości waszej.
 — Kto? skąd?
 — Z Oświęcima.
 — Niech wejdzie.
 Tym człowiekiem był Chrzan.
 Stawił się bladym i wylękłym, tak, że na pierwszy rzut oka można w nim było wyczytać klęskę.
 — Co was tu sprowadza?
 — Nieszczęście!
 — Jakie? gdzie?
 — Cala kompania kolońska rozbita i zniszczona.
 — Szalony! przez kogo?
 — Przez księcia Przemysława.
 — Kolońska kompania! — powtórzył Olderman, ude-