Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/37

 Sługa miał się do odejścia.
 — Luder!
 — Słucham.
 — Cztery wozy kryte i dla mnie telega.
 — Dobrze.
 — Wyjechać natychmiast, cicho, spokojnie, pojedynczo, przez bramę szewców i tam czekać. Folchard i Otbert niech się stawią. Idź!
 Luder wyszedł.
 Po chwili zaczął Olderman spokojniej:
 — Pojedziesz zie mną, nędzniku. Los twój zawisł od straty, jaką ponieśliśmy. Wielkość jej wyrównywa wielkości męczarni, jaka cię oczekuje.
 Czech milczał skulony, nie śmiejąc wydać ruchu i głosu.
 Weszło dwóch ludzi.
 Były to dwa typy rasy niemieckiej, jakie się dziś jeszcze nad Renem spotykać zwykło.
 Gęste złotawe brody i włosy. Twarze czerstwe, okrągłe policzki i pewne podobieństwo w rysach kazały ich uważać za braci, a przecież nimi nie byli.
 Odróżniali się tylko wzrostem.
 Folchard był wyższy, Otbert niższy i otylszy.
 — Zostawiam wam dom — rzekł Olderman. — Rządźcie nim i pilnujcie. Wyjeżdżam.
 Obydwaj skłonili się w milczeniu.
 Izba opustoszała.
 Pozostał w niej tylko Detmold.
 Twarz jego wyrażała cały jad nienawiści.
 Wstał z siedzenia, wziął w ręce niedokończony list, popatrzał nań, zaśmiał się uśmiechem dyabła, zmiął, potargał w drobne kawałki i rzucił do komina.
 Przeszedł się po izbie, przystanął przed krzesłem