Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/63

 — Na dziś dosyć, ale do jutra nie wystarczy, a ja dopiero jutro spać pójdę. Wina!
 — Zdrowie naszego przezacnego pana a pana Oldermana Bonara z Ingermanlandu!
 — Przezdrowie! — powtórzyli Folchard i Otbert, trącając się w kielichy.
 — Teraz już jestem kontent rzekł kuternoga — teraz mogę spać spokojnie na oba uszy. Prawda, Otbercie? — dorzucił, kiwając i mrugając doń w dziwny sposób.
 — Prawda, prawda, ale już wyjdźmy, bo godzina się zbliża. Patrz, już się rozchodzą wszyscy. Sługa miejski uderzył trzy razy we drzwi. Pora.
 Kuternoga, podcięty dobrze, dał się wyprowadzić z izby.
 Gdy wszyscy trzej znaleźli się na ulicy, Otbert pożegnał Folcharda, coś mu mówiąc, żeby kuternoga nie Usłyszał, potem wrócił da tego ostatniego i udali się obaj ku rynkowi.
 — Cóż ty myślisz, żem pijany? — rzekł Pater-noster-macher, prostując się i patrząc bystro w oczy Otbertowi.
 — Pocóż to udawanie?
 — Po co? po co? Niech nas mają ludzie za niedołęgów, a my przecież wiemy, jak trawa rośnie... Teraz, do roboty!
 I szli przez Bracką, potem skręcili ku Dominikanom, oglądając się poza, siebie, czy ich kto nie szpieguje.
 Przy świetle lampy, co płonęła u drzwi dominikańskiego kościoła, spostrzegli postać klęczącą w modlitwie głębokiej.
 — Ot, głupiec, który nie umie używać darów bożych — rzekł filozoficznie kuternoga.
 Otbert przeżegnał się pobożnie i westchnął z głębi piersi, mówiąc cicho: