Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/77

 Zdruzgotany tak straszliwie, poczuł całą wagą pocisku i siły swego wroga.
 Dla niego nie było wyjścia.
 Bo choćby nawet odbył pielgrzymkę do grobu świętego, uzyskał przebaczenie i wrócił szczęśliwie, to czy złość niemiecka nie wynajdzie dlań nowego pocisku?
 Postanowił oddać synowi wszystko i skryć się przed obliczem ludzkiem.
 Wyszedł z domu złamanym starcem z długą brodą, choć miał lat pięćdziesiąt parę — i pod osłoną nocy zapragnął odwiedzić swoich przyjaciół i sprzymierzeńców.
 Pierwszym był Ziemba z Kleparza, ojciec pani Agaty.
 Wierzynek wybrał go, jako nieprzejednanego wroga Niemców.
 Był to starzec krzepki i przysadzisty, potężnych barków, z obliczem typowem polskiego kmiecia, o rysach z gruba wyciosanych, ale pełnych powagi. Włosy przystrzyżone nad czołem i długi wąs, brwi krzaczyste, z pod których błyskał wzrok niebieskich oczu.
 Takim wyobrazilibyśmy sobie kołodzieja z Kruszwicy.
 Ziemba prowadził proceder miodowy i woskowy z dziada pradziada.
 Miał sam liczne barcie i skupywał z najdalszych stron.
 Dorodna jego córka, Agata, pokochała Niemca Reinholda Bonara, Hanzeatę, który od Ziemby brał towar. Uciekła z rodzicielskiego domu i wzięła z sobą przekleństwo ojca.
 Tu zapukał Wierzynek:
 — Bóg z tobą.
 — I z tobą, bracie!