Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/82

biada ci, Janie Pokorny! Znam, wszystkie twoje sprawki. Uległością i posłuszeństwem możesz zmazać winy.
 Pokorny się skłonił głęboko i chciał mówić, gdy nieznajomy nakazał mu milczenie i wszedł na parę szczebli, przysłuchując się u otworu.
 — Pukają. Idź, otwórz im, a ja tymczasem wyjdę z górnej piwnicy na ulicę. Masz klucz?
 — Oto jest.
 — Dobrze. Pamiętaj!
 I podczas gdy Jan udał się na górę, aby otworzyć przybyłym, nieznajomy poczekał przy drzwiach piwnicy, a gdy obliczył, że tamci weszli do domu, otworzył drzwi, potem je zamknął starannie i znikł w ciemności nocnej.
 Dwaj przybyli są to kuternoga z Otbertem.
 — Zaspałeś, stary niedołęgo! — mówi pierwszy — a nam tu na deszczu i na wietrze wcale nie wesoło.
 — Nosiłem beczki do piwnicy, a przecież stamtąd słyszeć nie mogłem waszego stukania.
 — Do tej roboty masz dzień cały, a nocą czuwać trzeba, głupcze! Przypatrz mu się, Otbercie, jak on szczególnie dziś wygląda. Tyś pijamy, niedołęgo?
 — Hm, niby trochę — wybąknął bednarz.
 — To tak spełniasz swój obowiązek?
 — A cóż u licha, to i napić mi się nie wolno? Niedość, żem dla was zaprzedał duszę, jeszcze mi tego odmawiacie I
 — Duszę-ś zaprzedał nie nam, tylko dyabłu, w chwili, gdyś utopił twoją żonę; teraz nam służyć musisz, panie Janie Pokorny, i za toś dobrze płatny.
 — Płatny, płatny! za pieniądze nie kupisz sumienia.
 — Tfu, co ta bestya plecie?
 — Przestań — rzekł, trącając towarzysza, Otbert — darmo czas tracim; północ wybiła.
 — No, idź spać, Jasiu... a zapomnij o sumieniu.