Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/83

 Poczuli iść po schodach.
 — Chętniebym się tej bestyi pozbył. Gdyby tak Józef dał się nakłonić...
 — Porzuć go. Nie dosyć, że już nas trzech w tej sprawie?
 — Czterech — szepnął Pokorny, który zamiast snu, jak mu to zalecił kuternoga, puścił ucho za nimi.
 — Czy myślisz, żebym go tak zostawił? — mówi ciszej kuternoga. — Ot, upieklibyśmy go w tym kominie, a potem zagrzebali gdzie pod murem...
 Weszli do pierwszej piwnicy i zbliżyli się do kadzi.
 Kadź była otwarta.
 — Patrzajże, ten bestya tu był pomimo mego zakazu! Czegóż on tu mógł chcieć?
 — A gdyby nas zdradził? — spytał, chwytając za rękę kuternogę, Otbert.
 — O to się nie boję. Jego zbrodnia jest mi rękojmią.
 — Darują mu.
 — Świętokradztwa? nigdy! Z zabójstwa żony by się wykpił, ale z kradzieży poświęcanych medali i relikwii to trudniej.
 Weszli do dolnej piwnicy.
 Otbert zdjął ubranie wierzchnie, towarzysz jego uczynił to samo.
 Pater-noster-macher rozpalił ogień.
 Otbert zbliżył się do stołu.
 — Wszystko poprzewracane! — rzekł. — Słuchaj, Justysie, ja mam złe przeczucie. Ten nędznik wydał mi się dziś jakimś dziwnym. On tylko udawał pijanego.
 — Przekonamy się o tem; teraz do roboty.
 Ogień buchnął, metal się topił. Potem nalewano go w formy, skąd wychodził w kształcie monety.
 Każdy taki pieniądz Otbert znów ogładził i opiłował,