Strona:PL Wincenty Rapacki - Hanza.djvu/88

 — Ten ci zajada Niemców, jak półgęski!
 — A nie maż kii temu słuszności? Nie jemuż to krzyżacy wymordowali dzieci, spotwarzyli matkę!
 — Niech żyje król Jagiełło!
 I pozdejmowano czapki i uroczyście przepijano zdrowie stryjecznych braci.
 — Cześć świętej pamięci królowej Jadwigi! — zawołał gospodarz.
 — Cześć, cześć po wieki!
 — Pozwólcie teraz, że i ja wzniosę toast — rzekł Rudolf, powstając z pełną szklanicą w ręku.
 — Co zacz? — pytano.
 — Jakiś młokos.
 — A no, słuchamy.
 — Ale gdzież przed starszymi?
 — Niech mówi! — krzyknął Sowizdrzał. — Choć głowa u niego nie łysa, ale w niej śmieci niema. Mów, Rudolfie.
 — Niech żyje Polska, mądra, wielka i potężna! Niech się jej lękają wrogi i szanują przyjaciele i oby nigdy nie potrzebowała uczyć się rozumu od Niemców.
 — Mądrze!
 — Dobrze powiedział.
 — Hura! młody, ale stary.
 — Krew Ziembów, krew Ziembów! — krzyknął Sowizdrzał.
 — Coś powiedział, błaźnie? Jaka krew? — spytał gospodarz.
 — Wasza, wasza, toć to wnuk.
 — Tfu! bodajeś zmarniał. Ja nie mam wnuka.
 — Wnuk wasz, jakem syn mojej matki, Katarzyny Odrzykolek, krew z krwi, kość z kości kleparskie dziecko!
 Staremu krew uderzyła do głowy i posunął się gro-