(1908) str. 19 nn. Wspomnę tylko tyle że odkrycie to zaznacza pod niejednym względem postęp w naszych wiadomościach o komedyi nowej; poznaliśmy n. p. z niego lepiej lekki rodzaj owej komedyi, farse.
W porównaniu z tem bogatem pomnożen’em poezyi greckiej wygląda przyrost dla prozy całkiem ubogo. Istotne rozszerzenie naszych wiadomości dotyczy tu tylko jednego pola. Na innych odkrycia nie przyniosły żadnego utworu większego znaczenia, nie przyniosły w ogóle prawie żadnych utworów oryginalnych, lecz tylko komentarze do nich. Żeby pominąć szczątki pism lekarskich i przyrodniczych[1], znaleziono w zakresie mowców jedynie część komentarza Didymosa do mów Demostenesa przeciw Filipowi. Komentarz ten, zachowany w pap. berlińskim, jest przeważnie rzeczowy, a opiera się na starszych dziełach[2].
Z zakresu filozofii większe znaczenie ma dla nas drobny ułamek z utworu najstarszego pisarza filozoficznego Pherekydesa z Syros p. t. Πεντέμυχος[3] (pisany w dyalekcie jońskim), niż obszerny anonimowy komentarz do Platońskiego Teeteta z papirusu berlińskiego[4], pochodzący z epoki cesarstwa.
Dla filozofii hellenistycznej dostarczają nowego materyału papirusy herkulańskie w pismach Epikurejczyka Philodema z 1. w. prz. Ch. W latach 1892-6 wydał Sudhaus znacznie poprawiony tekst znanej już dawniej Retoryki tego filozofa, w najnowszym czasie ogłosił Olivieri pisemko Philodema Περί τού κασ Όμηρον άγαθού βασιλέως.
W r. 1906 wydano z berlińskiego papirusu większą część dzieła stoika z 2. w. po Ch. Hieroklesa, zatytułowanego Ήθικής στοιχείωσις. Nie jest to elementarny zarys etyki, jakby można sądzić z tytułu, lecz rozbiór zasadniczych pojęć etyki stoickiej w formie systematycznej. Ów zarys był wstępem do dzieła o obowiązkach, ekscerpowanego przez Stobaiosa. W papirusie zachowało się ⅔ utworu. Hierokles nie jest wprawdzie myślicielem oryginalnym, ale znalezione pismo jest jedynym traktatem systematycznym i naukowym z szkoły Stoików, jaki do nas doszedł i na tem polega jego znaczenie.
Większą od wymowy i filozofii zdobyczą może się poszczycić historyografia. Dla Herodota nie przyniosły odkrycia nic[5], dla Tu-
- ↑ Berliner Klassikertexte. Heft III (1905) (wyd. Kalbfleisch i Schöne).
- ↑ Berliner Klassikertexte. Heft I, (1904) (wyd. Diels i Schubart).
- ↑ Ogłoszony przez Grenfella i Hunta w New classical fragments, Oxford 1897.
- ↑ Berliner Klassikertexte, Heft II (1905).
- ↑ Dowiedzieliśmy się tylko z papirusu Amherst, że Arystarch komentował Herodota.
