wniej znanych, nawet w tym razie, gdy rzucają nowe światło na historyę tekstu pewnego autora. Tak n. p. liczne papirusy Homera rozjaśniają pytanie, czy w epoce attyckiej wulgata Homera była taka sama, jak po okresie uczonych aleksandryjskich, innemi słowy, czy działalność uczonych aleksandryjskich odbiła się na wulgacie Homera lub nie. Podobnie fragmenty papirusowe z Platońskiego Fedona i Lachesa rzuciły niemało światła na tradycyę tekstu Platońskiego. Tych jednak kwestyj nie mogę tutaj traktować dla braku czasu. A nawet z utworów nowych pominąć muszę ułamki drobne, paruwierszowe, a mówić będę jedynie o fragmentach większych. Z literatury odnoszącej się do tych odkryć przytoczę tylko ważniejszą. Przytem wyjątkowo tylko przekroczę granicę epoki klasycznej. Wierność i całkowitość obrazu nie straci zresztą prawie na tem nic, bo wszystkie główne odkrycia przypadają tym razem na epokę klasyczną. Zbytecznem prawie jest dodawać, że niemal wszystkie nowo poznane utwory zawdzięczamy papirusom egipskim. Bardzo podrzędne tylko szczątki zyskano z papirusów herkulańskich, z napisów, z komentatorów i leksykografów greckich.
Literatura epiczna[1] pomnożyła się jedynie o dłuższe ustępy z błędnie Hezyodowi przypisanych Κατάλογοι γυναικών. Znaleziono je w papirusie berlińskim[2]. Zachowało się dosyć dobrze około 150 wierszy[3]. Otrzymaliśmy tu dłuższe ustępy tego utworu, z którego posiadaliśmy dotąd prawie tylko maleńkie fragmenty. Obszerniejsze fragmenty opowiadają o zalotnikach Heleny, opisując ich mniej więcej tak jak 3. ks. Iliady (Teichoskopia) opisuje bohaterów greckich.
W zakresie liryki doznały drobnego pomnożenia fragmenty wielkiego jambografa Archilocha. W papirusach sztrasburskich znalazł Reitzenstein dwa nowe fragmenty epod, między nimi wzór dla Horacego
- ↑ O komentarzach papirusowych do Homera odkrytych do r. 1902 informuje A. Ludwich w Ind. lect. Królewieckim z r. 1902.
- ↑ Berliner Klassikertexte, Heft V 1 (1907), str. 22 nn. (wyd. Schubart i Wilamowitz. W części ogłosił je Wilamowitz już przedtem w SB. Berl. Ak. 1900, 839 nn.
- ↑ Jeszcze A. Gereke w r. 1905 podawał ich liczbę tylko na 51 wierszy (Kroll, Altertumswiss. 470).
O odkryciach autorów greckich w ostatnich latach nie mamy wyczerpującego przeglądu. Sprawozdanie Haeberlina Griechische Papyri, odb. z Centralblatt f. Bibliothekswesen, 1897) doprowadzone jest tylko do r. 1897, A. Gercke w Krolla Die Altertumswissenschaft im letzten Vierteljahrh. (Lipsk 1905) mówi str. 466–478 o odkryciach krótko i tylko do r. 1905. Kolejno, w miarę odkryć, informowali o nich w Archiv f. Pap. Forschung W. Crönert, F. Blass, A. Körte. Por. także zestawienie w Kenyona Palaeography of greek papyri, Oxford 1899.
