minowych kartach berlińskich[1] z 7. w. po Ch. (poezye Safony przetrwały więc aż w epokę bizantyńską). Pierwsza z nowych pieśni zawiera prośbę o szczęśliwy powrót z obczyzny brata Safony, który tam zeszedł na bezdroża, zapewne Charaxosa. Dwie inne pieśni, pełne woni róż i fiołków, mieszczą gorące wylewy uczucia dla przyjaciółek. Jedna z tych pieśni zwraca się do przyjaciółki Arygnoty, by wspólnie z nią pocieszać się wspomnieniem innej przyjaciółki, która przeniosła się do Lidyi. Pieśń ta, jedna z pereł poezyi greckiej, maluje jasną noc księżycową, chłodną od ros i pod względem odczucia natury może stanąć na równi z obrazem ciszy nocnej Alkmana lub obrazem gorącego dnia wiosennego w Platońskim Fedrusie Razem z dawniej znanemi dwiema pieśniami posiadamy obecnie 5 mniej lub więcej kompletnych pieśni wielkiej poetki.
Jak spuścizna Safony, tak doznała rozszerzenia spuścizna innej poetki, Korynny. Współczesna Pindara i, jak on, wychowanka Beocyi, nie rozwija skrzydeł swoich do szerokiego lotu, jak jej sławniejszy ziomek, lecz śpiewa swojej beockiej krainie i śpiewa jej rodzime podania. Korynna była dotąd dla nas prawie cieniem. Papirusy berlińskie przyniosły wcale dobrze zachowany jej opis sporu śpiewackiego bogów gór Helikonu i Kitajronu, oraz dłuższy wiersz o córkach Asopa[2].
Jeżeli w zakresie poezyi jambicznej i lesbijskiej otrzymaliśmy co najwyżej po parę pieśni, to na polu liryki chórowej los przyniósł nam prawie całego jednego poetę. W r. 1897 ogłosił F. Kenyon z dwu papirusów muzeum brytyjskiego tom poezyj Bakchylidesa O poecie tym mogę mówić krócej, bo w swoim czasie omówił u nas szerzej jego utwory L. Ćwikliński[3]. Do końca w. 19. ody na zwycięzców znaliśmy jedynie z Pindara. Papirusy angielskie (z 1. lub 2. w. po Ch.) przyniosły nam (prócz drobnych fragmentów) 20 utworów Bakchylidesa, po części znakomicie zachowanych, wśród tego 11 epinikiów. 6 pozostałych pieśni zaliczyć trzeba częścią do peanów, częścią do dytyrambów i hymnów. Najpiękniejszą z tych pieśni jest pieśń o Tezeusie, kreśląca, jak młody bohater ateński, by dowieść swego pochodzenia od Pozejdona, rzuca się w tonie morskie i wydobywa z nich rzucony przez władcę Krety pier-
- ↑ Dwie berlińskie ogłosił W. Schubart, Neue Bruchstücke der Sappho u. des Alkaios, SB. Berl. Ak. 1902, 195 nn.; Berliner Klassikertexte V 2 (1907) (wyd. Schubart i Wilamowitz). Por. sprawozdanie W. Hahna, Eos 1902, str. 38 nn. Nowe pieśni Alkajosa i Safony przedrukowane są w Diehla Supplementum lyricum (zob. wyżej).
- ↑ Berliner Klassikertexte V 2, str. 19 nn. (wyd. Schubart i Wilamowitz) (pa z 2. w. po Ch.). Przedrukowane w Diehla Suppl. lyr.
- ↑ Przewodnik naukowy i literacki 1898.
