ścień. Nie mniej uwagi godny jest inny poemacik o Tezeusie, opowiadający tragiczną pomyłkę ojca jego, kiedy zobaczył zbliżający się okręt z zwycięskim synem[1].
Papirusy z Oxyrynchos wzbogaciły w nowszym czasie spuściznę innego liryka chórowego, wielkiego krewnego Bakchylidesowego Pindara. Wzbogaciły ją o takie właśnie rodzaje jego pieśni, jakie dotąd były nam nieznane. W roku 1904 ogłoszono szczątki pieśni dla chóru dziewcząt, parteneion czy też tzw. δαφνηφορικόν[2] W 4 lata później otrzymaliśmy dłuższe ustępy z 9 peanów lub hyporchemów Pindara[3], razem około 300 wierszy. Dzięki odkryciu peanów tak jego jak Bakchylidesa mamy dziś lepsze pojęcie o tym, dawniej mało znanym, rodzaju literackim.
Podobnie jak Bakchylides, wstał dla nas z martwych inny liryk, którego znaliśmy dotąd tylko ze sławy. Jest nim głośny muzyk i poeta nomów, Timotheos z Miletu, ten sam, któremu eforowie spartańscy mieli odciąć cztery nowo dodane struny z 11-strunowej liry. Znaleziony jego utwór daje nam wyobrażenie o liryce attyckiej z przełomu 5. i 4. wieku. Sam autor był Jończykiem, ale głównem polem jego działalności były Ateny. W papirusie berlińskim zachował się jego nomos, malujący bitwę pod Salaminą, a więc stanowiący pewnego rodzaju pendant do Aischylowych Persów Pendant to zresztą nie może się równać z wielkim obrazem historycznym największego z tragików; Timotheos kreśli jedynie sceny uboczne, szczegóły podrzędne. Z papirusu tego wydał go po raz pierwszy Wilamowitz w r. 1903[4]. Nie mamy tu do czynienia z pierwszym lepszym wierszem, lecz z utworem sławnym w starożytności. Co prawda, nie daje nam on jeszcze należytego wyobrażenia o talencie swego twórcy, bo jestto libretto, do którego zaginęła muzyka.
W nomie stanowił całość dopiero tekst razem z partyturą Jeżeli mamy wydać sąd o zachowanym tekście, to trzeba powiedzieć, że tękst ów nie może nas zachwycić. Zanadto on bombastyczny i napuszysty. Timotheos jest zwiastunem azyanizmu. Niedarmo jest dzieckiem Wschodu. Ziemia attycka nie wycisnęła na nim zbyt silnego piętna. Widocznie sława Timotheosa leżała w muzyce, nie w tekście, był on więcej kompozytorem niż poetą. Nic w tem zresztą dziwnego: tam, gdzie słowom towarzyszy
- ↑ Wydanie Bakch dał Blass u Teubnera; obecnie wyd. 3.
- ↑ Grenfell and Hunt, The Oxyrhynchus papp. IV (1901) str. 53 nn.
- ↑ Grenfell and Hunt, The Oxyrhynchus papp. V (1908) str. 11 nn. Wszystkie nowe fgty Pindara powtórzył E. Diehl w Supplementum lyricum (Bonn 1908).
- ↑ Wilamowitz, Timotheos die Perser, Lipsk 1903. Polski przekład dobrze zachowanych wierszy daje T. Sinko w fejletonie „Czasu“ z 27. maja 1903 p. t.: Najstarsza książka grecka.
