Strona:PL Witkowski Nowe odkrycia.pdf/15

strony; każda z strun nastrojona była na inny ton. System tych czterech tonów stanowił tetrakord. Tony oddalone były od siebie o cały ton lub o pół tonu. Rozróżniano różne rodzaje tetrakordu według tego, które miejsce zajmował w nim półton^[1]. Jeżeli półton znajdował się między tonem najniższym a tonem sąsiednim, to tetrakord nazywał się doryckim:

e‿f‿g‿a

Jeżeli półton znajdował się między tonem drugim a trzecim, zwał się frygijskim:

d‿e‿f‿g

Jeżeli wreszcie półton leżał między tonem trzecim a czwartym, tetrakord przybierał nazwę lidyjskiego:

c‿d‿e‿f

Z połączenia dwu tetrakordów powstała oktawa. Dwa tetrakordy doryckie dawały oktawę dorycką:

e‿f‿g‿a‿|‿h‿c‿d‿e′

dwa tetrakordy frygijskie oktawę frygijską:

d‿e‿f‿g‿|‿a‿h‿c‿d′

dwa tetrakordy lidyjskie oktawę lidyjską:

c‿d‿e‿f‿|‿g‿a‿h‿c′

Mając jedną oktawę, można było brać każdy z jej tonów za punkt wyjścia i utworzyć tyle nowych oktaw, ile oktawa zawierała tonów; a więc np. z oktawy:

c‿d‿e‿f‿g‿a‿a‿h‿c′

można było tworzyć oktawy:

1. Dla czytelników, nieznających teoryi muzyki, dodaje, że w skali c dur, którą się posługujemy zwykle,
   c‿d‿e‿f‿g‿a‿h‿c

   półton przypada między e i f oraz h i c; inne tony oddalone są od siebie o cały ton.