wszystkiego razem siedm oktaw. Oktawy te różniły się między sobą tem, że półtony zajmowały w każdej z nich inne miejsce, tak jak dzisiaj skale dur i mol — bo tych dwóch tylko używa muzyka nowożytna — różnią się jedynie miejscem, w którem znajdują się półtony. Siedm greckich oktaw dało się sprowadzić do trzech głównych, których nazwy wyliczyliśmy; inne były pochodnemi.
Powiedzieliśmy, że muzyka nowoczesna różni się od greckiej tem, że dziś używamy dwóch tylko gam, czyli tonacyj: dur i mol, podczas gdy Grecy mieli ich więcej.
Między muzyką dzisiejszą a starożytną, zachodzi jeszcze druga ważna różnica: w skali dzisiejszej, czy weźmiemy skalę dur czy mol, nigdy nie następują po sobie bezpośrednio dwa półtony, lecz między dwoma całemi tonami może leżeć conajwyżej jeden pólton. Prócz tej skali, którą się i Grecy przeważnie posługiwali, a którą nazywamy diatoniczną, mieli oni jeszcze skalę, w której mogły następować po sobie bezpośrednio dwa póltony, t. zw. skalę chromatyczną:
Prócz tych dwóch skal, muzycy greccy używali trzeciej, nam dzisiaj zupełnie obcej: skali, w której tony oddalone były od siebie o ćwierćtonu. Skalę taką nazywali enharmoniczną.
We wszystkich trzech rodzajach tetrakordu, tony pierwszy i ostatni zajmowały stałe miejsca; natomiast oba tony
