szy jest od drugiego o cały, czy też o pół tonu; wiemy na przykład, że w
| Η | Θ | Ι | Κ | Λ | Μ |
| d | cis | des | c |
Κ (cis) jest wyższe od Μ (c) o pół, Ι (d) od Μ o cały ton.
Z tego, cośmy dotąd powiedzieli, wynika, że znamy właściwie tylko względną wysokość tonów, t. j. że znamy ich oddalenia między sobą, ale nie znamy ich bezwzględnej wartości, że więc powinnibyśmy nuty greckie transskrybować jedynie przez oznaczenie ich interwallów, np.
W istocie rzecz się tak ma i pozostawałoby jeszcze obszerne pole do hipotez, gdyby nie to, że mamy inne uboczne środki do określenia, z któremi dzisiejszemi nutami nuty greckie identyfikować można. System t. zw. nut wokalnych ma oczywista więcej, niż 24 znaków, gdyż 24 znaków podzielone na grupy po trzy, dałyby nam jedynie możność wyrażenia pismem ośmiu tonów, czyli jednej oktawy. Są jeszcze znaki na oktawę wyższą i oktawę niższą od tej środkowej. Wyższa np. wyraża się zapomocą tychsamych znaków z dodaniem kreski u góry (Κ’ ). Oktawa środkowa została oczywiście dopiero w biegu czasu rozszerzona do góry i na dół. Naturalnym jest zatem wniosek, że pierwotna ta oktawa obejmować musiała nuty średnie, nuty zwykłego głosu męskiego. Możemy więc Α — Ω identyfikować mniej więcej z c — c’. Oczywista, że identyfikacya w tych warunkach będzie zawsze tylko przybliżoną, ale nie podlega wątpliwości i na to się zgadzają wszyscy dzisiejsi znawcy, że różnica nie może tu wynosić więcej nad trzy tony, czyli tercyę. Transskrypcya nasza nie jest zatem fotograficznie wiernem oddaniem nut greckich, ale chwianie się, czyli, żeby powiedzieć matematycznie, błąd, zamknięty jest w szczupłych granicach. Jednym więc środkiem do oznaczenia wartości nut jest sam system nut. Drugim środkiem są zachowane teksty muzyczne greckie. I one także obliczone są przeważnie na zwykły głos męski; zakres nut, które w nich występują, możemy identyfikować z zakresem nut, w którym śpiewałby mężczyzna dzisiaj.
