walki z całym światem — i była w tej walce wielka analogia z walką toczoną przez Napoleona. Napoleon walczył w świecie fizycznym; Byron w krainie ducha. Byli to bojownicy zdobywcy, w których jakimś cudem przechował się geniusz pierwotnego człowieka, nie nadwerężony przez kulturę, pełny odwagi i stanowczości, bezwzględny i samolubny, zamknięty w granicach swojej własnej osoby — i, jako taki, rozwinięty w sobie do najwyższej doskonałości i potęgi. — Obaj wykazali, co osiągnąć może jednostka, o ile rozwinie siebie samą bezwzględnie, o ile wyzwoli się z więzów życia codziennego.
I Napoleon i Byron jako jednostki wyzwolone — zdobyli sobie korony monarsze — jeden na tronie Francyi, drugi na tronie poezyi.
Byron — jako władca dusz człowieczych, na długie lata narzucił ludzkości pewien typ bohaterski, którym jest on sam — pod postacią swoich figur poetyckich — Czajld-Harolda, Giaura, Korsarza, Lary, Kaina, Manfreda, Don Juana.
Zamknięty w sobie Byron znał właści-
Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/11
Ta strona została przepisana.
