Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/20

rycz w duszy człowieka, którego lata dziecinne były pozbawione serdeczności i ciepła życia rodzinnego.
 Tylko stara niańka, Mrs. Grey, miała dla niego tę tkliwość, której dziecko bardzo potrzebowało; ona go również zapoznała z romantyczną poezyą ludową, co stanowiło pewien podkład jego późniejszej twórczości.
 Z natury był on dumny i szlachetny, ale pełny sprzeczności i niekonsekwencyi; dewiza rodowa: crede Byron (wierz Byronowi) — stała się jego przewodnią zasadą życia. W dewizie tej była zapowiedź tej wiary w siebie, która go całe życie cechowała. Miłość prawdy, umiejętność widzenia fałszu, nienawiść obłudy i pospolitości, stanowiły główną treść jego duszy.
 Baz w teatrze, mając lat 8, był na Poskromieniu złośnicy Szekspira. Podczas tej sceny, gdzie Katarzyna mówi: — To księżyc, a Petrucchio odpowiada: — Nieprawda, bo to słońce — nagle zawołał Byron: A ja ci mówię panie, że to księżyc!
 Ten wyskok dziecinny można uważać