Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/48

szczono mu, że jest swobodny — i oto rzecz dziwna — Bonnward więzienie opuszczał ze smutkiem, jakby ono było miejscem rozkoszy.
 Analogiczny temat rozpaczy z powodu straty całej rodziny, maluje Słowacki w „Ojcu zadżumionych“. Pierwszy raz też widzimy u Byrona ducha rezygnacji, ale w przewrotny sposób rozumianej.
 Manfred jest najgłębszem dziełem Byrona. Jest to dramat-monolog; historya cała odbywa się w duszy bohatera, a od czasu do czasu ukazują się na jej widnokręgu postaci ziemskie i nieziemskie. Miejscami znać wpływy „Fausta”. Manfred o północy sam ze sobą rozważa, jak to wiedza rozdwaja człowieka i jak wiedza nie jest życiem, ale przeciwieństwem życia. Manfred wiele się oddawał naukom, mianowicie tajemniczej magii. Nie lęka się przyszłości, ale nie ma żadnych pragnień, tęsknot i nadziei. Widząc, iż życie nic mu już nie da, za jedynie pożądaną rzecz uważa samozapomnienie. Duchy elementarne, które zaklina i wzywa, nie mogą spełnić jego życzenia, gdyż są nieśmiertelne i nie są w stanie