się poprawić (jak pisze w liście do Moore’a).
Geniusz jego w tem chaotycznem życiu wcale nie osłabł. Owszem rozwijał się i podnosił coraz wyżej.
W tym to czasie Byron napisał czwartą i ostatnią pieśń Czajld-Harolda, dokończył Manfreda, zapoznał się z poezyą włoską, przetłumaczył pierwszą pieśń Morgante Maggiore Pulciego i na jego wzór ułożył Beppa, a potem zaczął Don Juana. Raz jeszcze wrócił do powieści poetyckiej i napisał Mazepą.
Z Wenecyi na krótki czas pojechał do Ferrary i do Rzymu. Z Ferrary przywiózł „Żale Tassa”.
Trzecia i czwarta pieśń Czajld-arolda jest oczywiście dziełem znacznie doskonalszem od pierwszej i drugiej; prof. Nichols powiada, że tu dopiero objawił się w całej pełni geniusz poety, te dwie pieśni postawiły go w szeregu Dii majores poezyi angielskiej.
Beppo stanowi nowy rodzaj w twórczości Byrona. Jest to poemacik żartobliwy w stylu włoskim, gdzie znika me-
Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/55
Ta strona została przepisana.
