skonale — i bardzo być może, że cała ta część poematu składa się z osobistych wspomnień Byrona.
Niezmiernie zabawna scena kończy pieśń XVI; w starym zamku jakiegoś lorda, gdzie przebywa Don Juan, coś straszy; widmo nieznanego mnicha ukazuje się o północy, a zwłaszcza w tym pokoju, gdzie śpi nasz bohater; jedna z dam, mis Fitz-Fulke, korzysta z tej baśni i przebrana za mnicha, wchodzi o północy do sypialni Don Juana...
Na tem urywa się Don Juan. Podług planu Byrona, miał on zginąć w rewolucyi francuskiej śród ognistych haseł nowego stulecia. Ale Byrona porwały teraz inne sprawy. Żądza działania go opętała. Uważał, że pisanie wierszy niej jest najwyższym celem człowieka. Wmięszany w spiski włoskie i greckie, Byron na hasło powstania Hellenów wyruszył do Grecyi.
Myśl, która w pewnej chwili rozpaliła wyobraźnię Mickiewicza i Krasińskiego, myśl, że trzeba uderzyć w strunę drugą,
