Strona:PL Wszystko i nic (Żeromski).djvu/26

 Gość rzekł:
 — Trzeba zaraz położyć spać małego.
 Olbromski z posłuszeństwem rozebrał Huba i położył na łóżku, niegdyś matczynem, w sąsiedniej stancji. Łóżko stało naprost drzwi, więc Hub otulony już kołdrą, widział ze swego miejsca, jak gość, zostawszy sam na sam z ojcem, naraz zbliżył się do ostatniego i objął go ramionami. Mały jeszcze przez chwilę postrzegał, jak ojciec nachyla się i z pokorą usiłuje pocałować rękę przyjezdnego pana. Lecz oto kamienna senność ogarnęła dziecięce jego ciało, — światło zgasło i roztoczył się przed oczyma świat zgoła inny, pełen widziadeł.
 Tymczasem gość, Kazimierz Machnicki, usiadł przy stole i, nachylony do Olbromskiego, rzekł:
 — Przyjechałem specjalnie do ciebie.
 — A czemuż kazałeś jechać stąd na sandomierski trakt?
 — Dla niepoznaki. Miałem zamiar tam zanocować w jakiejkolwiek wiosce, a nazajutrz wyjść o świcie i lasami dostać się znowu do ciebie.
 — Czemuż to taka ostrożność?
 — Ostrożność i kwita. Źle stoi nasza sprawa.
 — Kiedy wyszedłeś z więzienia?
 — Rok temu, ale jestem pod dozorem szpiegów.
 — Jakżeś im się wymknął?
 — Wymknąłem się. Zmyliłem ich czujność, udając chorego obłożnie. Przekradłem się, żeby ci dać znać. Miej się na baczności!
 — Czemu? — pytał Olbromski, mrużąc oczy i wpatrując się w gościa.