Strona:PL Wszystko i nic (Żeromski).djvu/35

koszy. Cieszyła go myśl, że jest zdala od więzień i miast. Podobał mu się ów człowiek, klęczący przed ogniem. Pomyślał:
 — To jest pewnikiem ów Michta, czy Michcik, «wierny sługa».
 W pewnej chwili wszedł do pokoju Olbromski. Sługa wstał z kolan i zwrócił się sprawnie twarzą do dziedzica. Olbromski dał mu znak, żeby mówić pocichu, wskazując posłanie gościa. Machnicki słyszał rozmowę:
 — Wyjeżdżam na polowanie w dalekie strony.
 Michcik podniósł brwi i bez zdumienia, lecz ciekawie patrzał w oczy pana. Blask ognia padał na jego twarz spokojną i rozumną.
 — Zajmiesz się tu sam wszystkiem. Bydłu w porę zadawać, ludzi w czas budzić, młocki z uwagą pilnować, omłot dobrze mierzyć, zamykać pilnie śpichlerz, obory i stajnię.
 — Długo to będzie onego polowania? — wykrztusił Michcik, jąkając się zajadle.
 — Długo.
 — Tydzień, dwa?
 — Zapewne dłużej.
 — Niby jak?
 — Cóż ci do tego? Tak będzie, jak ci mówię! Chłopca mi dzisiaj odwieziesz do szkół, oddasz w ręce tej pani, gdzie był przed świętami. Będziesz na niego baczył. Oka nie śpuścisz. Gdybym zaś bardzo długo nie wracał...
 — Jakoż długo?... — warknął Michcik.