Strona:PL Wszystko i nic (Żeromski).djvu/48

Z dzwonnym pokrzykiem poniosły się w modrą dal. Został po nich w uchu dźwięczny klangor, a w oku lotny połysk. Na drzewie jarzębiny, widzialnem w odległości, jemiołuchy ćwierkały, jakby trzęsąc się z zimna. Hub miotał się wśród zasp, powiadając gościowi niestworzone historye o jemiołuchach i kwiczołach. Ale oto znagła zagadnął:
 — A jegomość pan jest wojskowy?
 — Nie, kochaneczku.
 — A jegomość pan był wojskowy, tak jak tatko?
 — Byłem dawniej.
 — A w jakich jegomość służył?
 — Et... w różnych...
 — To i na Moskwę jegomość chodził?
 — Na Moskwę chodziłem.
 — Razem z moim tatusiem?
 — Niekoniecznie razem. Twój tatuś był jeździec, a ja piechur.
 — To jakiż jegomość jest, — pan pułkownik, czy pan kapitan?
 — Tylko major.
 — A kiedy tatuś, słyszałem, mówił do jegomościa: «Kochany szefie»...
 — Byłem swego czasu pomocnikiem szefa sztabu w dywizyi jednej pod generałem, nazwiskiem Kosiński, gdyśmy na Moskwę ciągnęli. Byłem także szefem batalionu. Dlatego tatuś nazywał mię ze swej łaski «szefem», bo u nas zawsze się tak do dawnych wojaków mówi: na kapitana — «majorze», a na majora — «panie szefie»... Taki już zwyczaj.
 Hub rozważał powzięte wiadomości w milczeniu.