Strona:PL Wszystko i nic (Żeromski).djvu/49

Po chwili, z głębokiem przekonaniem, choć grzecznie i głosem pełnym szacunku oświadczył:
 — Nie wiem, jak to można służyć w wojsku, być oficerem, a potem nie służyć. Jabym tam wiecznie służył!
 Machnicki jakoś zawstydził się. Mówił z upokorzeniem:
 — Czasami takie jest położenie, że służyć nie sposób...
 — No, a dlaczego?
 — Jakżeby ci to wytłómaczyć? Mały jeszcze jesteś, przyjacielu. Nie mogę ci tego jeszcze wyłożyć.
 — Ja rozumiem...
 — Widzisz... Honor nie pozwala.
 — Jakiż to jest ten «honor», proszę jegomości? Tatko tosamo mi mówił, że «honor» nie pozwalał służyć. Ale ja nie rozumiem wcale takiego honoru.
 — Tak... Widzisz, dawniej naszym wodzem był wielki wojownik, Napoleon...
 Hub wtulił głowę w ramiona, przyczaił się, usłyszawszy to imię. Z zaiskrzonemi oczami szeptem spytał:
 — A jegomość pan go widział?
 — Widziałem, kochanku.
 — Blisko? Jak? Tak samo jak tatuś?
 — Tak samo. Nawet-em z nim rozmawiał...
 — Jegomość pan?... A o czem? Kiedy?
 — W izbie chłopskiej, daleko, w Rosji... Mapa leżała na stole, w piecu ogień się palił, iskry strzelały. Daleko wrzała bitwa. Pogrom... Pokazywałem mu na