jakoś mnie zebrał dla wszech nieprawości moich; bo mnogie wzdychania moje, i serce moje smętne.
1. ALEPH. Jako okrył mrokiem zapalczywości swéj Pan córkę Syon, zrzucił z nieba na ziemię sławną Izrael, a nie wspomniał nad podnóżek nóg swoich w dzień zapalczywości swojéj.
2. BETH. Zrzucił Pan, a nie zfolgował, wszystko piękne Jakóbowe, zepsował w zapalczywości swéj zamki córki Judzkiéj i obalił na ziemię, splugawił królestwo i książęta jéj.
3. GIMEL. Złamał w gniewie zapalczywości swéj każdy róg Izraelów, odwrócił nazad prawicę swoję od oblicza nieprzyjaciela i zapalił w Jakóbie jako ogień płomienia pożerającego wokoło.
4. DALETH. Wyciągnął łuk swój jako nieprzyjaciel, zmocnił prawicę swą jako sprzeciwnik i pobił wszystko, co było pięknego na wejrzenie w namiecie córki Syon, wylał jako ogień rozgniewanie swoje.
5. HE. Stał się Pan jako nieprzyjaciel, zrzucił Izraela, zrzucił wszystkie mury, rozwalił zamki jego i namnożył u córki Judzkiéj uniżonego i uniżoną.
6. VAU. I rozwalił jako ogród namiot swój, skaził przybytek swój, przywiódł w zapamiętanie Pan na Syon uroczyste święto i szabat, i na pośmiech i na rozgniewanie zapalczywości swéj króla i kapłana.
7. ZAJIN. Odrzucił Pan ołtarz swój, przeklnął świątnicę swoję, podał w ręce nieprzyjacielskie mury wież jego: wołali w domu Pańskim jako w dzień uroczysty.
8. CHETH. Umyślił Pan rozwalić mur córki Syon, wyciągnął sznur swój, i nie odwrócił ręki swéj od gubienia: i płakało przedmurze, i mur spółem rozwalon jest.
9. TETH. Zapadły w ziemię bramy jego, zatracił i połamał zowory jego i króla jego i książęta jego między pogany: niemasz zakonu, a prorocy jego nie naleźli widzenia od Pana.
10. JOD. Siedli na ziemi, umilkli starcy córki Syon, posypali popiołem głowy swe, przepasali się włosienicami, zwiesiły do ziemie głowy swe panny Jeruzalem.
11. KAPH. Ustały od płaczu oczy moje, strwożyły się wnętrza moje, wylała się na ziemię wątroba moja dla starcia córki ludu mego, gdy wstawiało dziecię i ssący na ulicach miasta.
12. LAMED. Matkom swym mówiły: Gdzie jest pszenica i wino? gdy mdleli jako zranieni na ulicach miejskich, gdy wypuszczały dusze swe na łonie matek swych.
13. MEM. Komu cię przyrównam? albo komu cię przypodobam, córko Jerozolimska? z kim cię porównam i pocieszę cię, panno, córko Syon? bo wielkie jest jako morze skruszenie twoje, któż cię zleczy?
14. NUN. Prorocy twoi widzieli tobie fałsz i głupstwo, a nie odkrywali nieprawości twojéj, aby cię do pokuty[1] przywiedli: lecz upatrowali tobie proroctwa fałszywe i wygnania.
15. SAMECH. Klaskali nad tobą rękoma wszyscy mijający drogą, świstali i chwiali głową swoją nad córką Jerozolimską, mówiąc: I onóż to jest miasto doskonałéj piękności, wesele wszystkiéj ziemie?
16. PE. Otworzyli na cię usta swe wszyscy nieprzyjaciele twoi, świstali i zgrzytali zęboma i mówili: Pożremy, oto jest ten dzień, któregośmy czekali, naleźliśmy i ujrzeliśmy.
17. AJIN. Uczynił Pan, co był umyślił, spełnił mowę swą, którą był rozkazał ode dni dawnych: zepsował a nie zfolgował i uweselił nad tobą nieprzyjaciela i wywyższył róg sprzeciwników twoich. [2]
18. CADE. Wołało serce ich do Pana na murzech córki Syon: Wypuść jako potok łzy we dnie i w nocy, nie dawaj odpoczynienia sobie, a niech się nie uspokaja źrenica oka twego. [3]
19. KOPH. Wstań, chwal w nocy na początku straży, wylij jako wodę
- ↑ Po hebr. — aby odwrócili poimanie twoje.
- ↑ Levit. 26, 14. Deut. 28, 16.
- ↑ Jer. 14, 17.
