20. Miasta téż, w których teraz mieszkają, spustoszone będą, ziemia pusta: i wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.
21. I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:
22. Synu człowieczy! co to za przypowieść u was w ziemi Izraelowéj? mówiących: W długą pójdą dni, a zginie wszelakie widzenie.
23. Przeto mów do nich: To mówi Pan Bóg: Uczynię, że ustanie ta przypowieść, ani pospolicie mówić będą więcéj w Izraelu: i mów do nich, że się przybliżyły dni i mowa każdego widzenia.
24. Bo nie będzie więcéj żadnego widzenia próżnego, ani proroctwa wątpliwego w pośrodku synów Izrael.
25. Bo Ja Pan mówić będę, a którekolwiek słowo wyrzekę, stanie się i nie odwlecze się daléj; ale za dni waszych, domie draźniący, mówić będę słowo, i uczynię je, mówi Pan Bóg.
26. I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:
27. Synu człowieczy! oto dom Izraelów mówiących: Widzenie, które ten widzi, na wiele dni i na czasy długie ten prorokuje.
28. Przeto mów do nich: To mówi Pan Bóg: Nie przewlecze się daléj wszelka mowa moja, słowo, które wymówię, wypełni się, mówi Pan Bóg.
I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:
2. Synu człowieczy! prorokuj do proroków Izraelskich, którzy prorokują, i rzeczesz prorokującym z serca swego: Słuchajcie słowa Pańskiego.
3. To mówi Pan Bóg: Biada prorokom głupim, którzy idą za duchem swoim a nic nie widzą. [1]
4. Jako liszki na puszczy, prorocy twoi, Izraelu! byli.
5. Nie wstępowaliście naprzeciw, aniście zastawili muru dla domu Izraelowego, abyście stali w bitwie w dzień Pański.
6. Widzą próżności, a prorokują kłamstwo, mówiąc: Mówi Pan: gdyż ich Pan nie posłał, i nie przestali twierdzić mowy.
7. Azaście nie widzenie próżne widzieli, a proroctwo kłamliwe mówili? I mówicie: Mówi Pan, gdyżem Ja nie mówił.
8. Przetóż mówi Pan Bóg: Ponieważeście mówili próżności a widzieliście kłamstwo, przeto oto Ja na was, mówi Pan Bóg.
9. I będzie ręka moja na proroki, którzy widzą próżności a prorokują kłamstwo: w radzie ludu mego nie będą, a do pisma domu Izraelowego nie będą wpisani, ani do ziemie Izraelskiéj wnidą: a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan Bóg.
10. Przeto że zwiedli lud mój, mówiąc: Pokój, a niemasz pokoju, a ten budował ścianę, a ci polepiali ją gliną bez plew.
11. Mów do tych, którzy polepiają bez przysady, że upadnie; bo będzie deszcz zalewający, i dam kamienie wielkie zwierzchu padające i wiatr wichru rozwalający.
12. Bo oto upadła ściana, izali wam nie rzeką: Gdzież lepienie, któreście lepili?
13. Przetóż to mówi Pan Bóg: I uczynię, że wywrze wiatr burzy w zagniewaniu mojem, i deszcz zalewający będzie w zapalczywości mojéj, a kamienie wielkie w gniewie na zniszczenie.
14. I obalę ścianę, którąście lepili bez przysady, i zrównam ją z ziemią, i odkryje się fundament jéj, i upadnie i zepsuje się w pośrodku jéj: a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.
15. I wykonam rozgniewanie moje nad ścianą i nad tymi, którzy ją lepią bez przysady, a rzekę wam: Niemasz ściany i niemasz, którzy ją lepią.
16. Prorocy Izraelscy, którzy prorokują do Jeruzalem, i widzą mu widzenie pokoju, ano niemasz pokoju, mówi Pan Bóg.
17. A ty, synu człowieczy! postaw oblicze twoje przeciw córkom ludu twego, które prorokują z serca swego, a prorokuj na nie
18. I mów: To mówi Pan Bóg: Biada, które szyją wezgłówka pod wszelki łokieć ręki, a czynią poduszki pod głowy każdego wieku na ułowienie
