Strona:PL Wujek-Biblia to jest księgi Starego i Nowego Testamentu 1923.djvu/1014

Ta strona została uwierzytelniona.

dawał świadectwo słowu łaski swojéj i czynił, że znaki i cuda się działy przez ręce ich.

4.I rozdwoiło się pospólstwo miejskie, i byli jedni z Żydy, a drudzy z Apostoły.

5.A gdy się stało najście poganów i Żydów z książęty ich, aby je spotwarzyli i ukamionowali,

6.Dowiedziawszy się, udali się do miast Likaońskich, do Listry i Derby i wszystkiéj w okolicy krainy: i tam opowiadali Ewangelią.

7.A mąż niektóry w Listrze niemocny na nogi siedział, chrom z żywota matki swojéj, który nigdy nie chodził.

8.Ten słuchał Pawła mówiącego; który nań patrząc i widząc, że miał wiarę, aby był uzdrowion,

9.Rzekł głosem wielkim: Wstań na nogi twoje prosto. I wyskoczył i chodził.

10.A rzesze widząc, co uczynił Paweł, podniosły głos swój mówiąc po Likaońsku: Bogowie, stawszy się ludziom podobni, zstąpili do nas.

11.I nazywali Barnabasza Jowiszem, a Pawła Merkuryuszem; ponieważ on przodkował w mowie.

12.A kapłan Jowiszów, który był przed miastem, woły i wieńce do wrót przyniósłszy, chciał z ludem ofiarować.

13.Co usłyszawszy Apostołowie, Barnabasz i Paweł, rozdarłszy odzienia swoje, wskoczyli między rzesze, wołając

14.I mówiąc: Mężowie! co to czynicie? i myć śmiertelni jesteśmy, wam podobni ludzie, opowiadając wam, abyście się od tych próżnych rzeczy nawrócili do Boga żywego, który uczynił niebo i ziemię i morze i wszystko, co w nich jest, [1]

15.Który za przeszłych wieków dopuszczał wszystkim poganom chodzić ich drogami. [2]

16.A iście nie zostawił samego siebie bez świadectwa, czyniąc dobrze z nieba, dawając dżdże i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i weselem serca nasze.

17.A to mówiąc, zaledwie uspokoili rzesze, że im nie ofiarowali.

18.I nadeszli niektórzy z Antyochii i z Ikonii Żydowie: a namówiwszy rzesze i kamionując Pawła, wywlekli go z miasta, mniemając, żeby umarł. [3]

19.Lecz gdy go uczniowie obstąpili, wstawszy wszedł do miasta, a nazajutrz wyszedł do Derben z Barnabaszem.

20.A gdy opowiedzieli Ewangelią miastu onemu i nauczyli wielu, wrócili się do Listry i Ikonium i Antyochii,

21.Utwierdzając serca uczniów i napominając, aby trwali w wierze, a iż przez wiele ucisków trzeba nam wniść do królestwa Bożego.

22.A gdy postanowili im kapłany [4] w każdym kościele i modlili się z poszczeniem, polecili je Panu, w którego uwierzyli.

23.A przeszedłszy Pizydyą, przyszli do Pamphilii.

24.I opowiedziawszy w Pergii słowo Pańskie, poszli do Attalii.

25.A ztamtąd płynęli do Antyochii, zkąd byli oddani łasce Bożéj ku sprawie, którą wykonali.

26.A przyszedłszy i kościół zgromadziwszy, opowiedzieli, jako wielkie rzeczy Bóg uczynił z nimi, a iż poganom otworzył drzwi wiary.

27.I przemieszkali czas niemały z uczniami.


ROZDZIAŁ XV.
Dla rozterku o chowaniu Ceremonii starego zakonu, Koncylium, albo Sejm był w Jeruzalem, na którym około tego ustawiono. Barnabasz się od Pawła odłączył.

A niektórzy przyszedłszy z Żydowskiéj ziemie, nauczali bracią: Iż jeźli się nie obrzeżecie wedle zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni. [5]

2.Gdy się tedy stał rozruch nie mały Pawłowi i Barnabaszowi przeciwko nim, postanowili, aby szli Paweł i Barnabasz i niektórzy inni z drugich do Apostołów i do starszych do Jeruzalem, z strony sporu tego.

3.Oni tedy prowadzeni od kościoła, przeszli Phenicyą i Samaryą, oznajmując nawrócenie poganów, i czynili wielką radość wszystkiéj braciéj.

  1. Psal. 145, 6. Obj. 14, 7.
  2. Psal. 80, 13.
  3. 2.Kor. 11, 24. 25.
  4. t. j. dosłownie: A gdy postanowili im starsze.
  5. Gal. 5, 2.