Ta strona została przepisana.
Niech mrze! konając, niech ócz swych błękity
W twe oczy, w serce twe wpoi wyrzutem,
Że mrze, bo mlekiem karmisz go zatrutem,
Słyszysz? przeklinam!
(odchodzi z Kaliną).
SCENA SZESNASTA.
ADELA, POPIEL, później ŚWIERGOŃ.
POPIEL.
Coś tak zadumana?
Czy lęk cię zbiera? orlico! dziś zrana
Ja tak dumałem... O! o! ktoby wiedział,
Jaki od rana do wieczora przedział,
Pragnąłby, aby wiecznie było rano.
Stało się! ze snu ci już nie powstaną,
Nie wzniosą noża, by pierś moją przeszyć!
Pójdźmy zdobytą potęgą się cieszyć.
Twój mąż spotężniał jak bóg!
ADELA (ze zgrozą).
Nie mów dalej!
(Wchodzi Świergoń i spostrzegłszy trupy, cofa się).
POPIEL (do Świergonia).
Co drżysz? czy z piekieł czarty cię wygnali,
Żeś taki blady?
ŚWIERGOŃ.
Królu! wieść przynoszę:
