Od chłopięcych lat entuzyastyczny wielbiciel, potem adept malarstwa i teatru, Wyspiański jeszcze na ławie gimnazyalnej żywo zajmował się także muzyką. Do kolegów jego i przyjaciół młodości należał Henryk Opieński; z nim toczył częste o muzyce rozmowy, u siostry jego brał lekcye gry na fortepianie, które szybko jednak zarzucił, zniecierpliwiony kwestyami technicznemi; w zapędach swych do reformowania i indywidualizowania pragnął też zmienić technikę fortepianową. Z muzyką operową zaznajmił się bliżej za pierwszej bytności w Paryżu (1892—3) i był oczarowany: Wielka Opera tak wokalną stroną jak i bogatą wystawnością malarską niezatarte na nim zrobiła wrażenie. Liryzm duszy zaczął wówczas wyrażać kompozycyami muzycznemi, ale nie władając techniką muzyczną, dyktował niejednokrotnie melodye umiejącym pisać nuty, lub nastroje swoje muzyczne określał wierszem i prozą poetyczną. Twórczość podobną uprawiał poeta do ostatnich czasów życia; w papierach pośmiertnych znalazł się też wielki utwór symfo-
