Ta strona została skorygowana.
On zamku pan i obrońca teraz jedyny.
Duch samodzielny — pomszczony — władający.
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
A Hamlet?
Hamlet nienawidzi przeczuciowo stryja-ojczyma, nienawiść tę ugruntowuje w sobie ustawicznie — a wobec dworu i króla, by pokryć swój rzeczywisty charakter, udaje obłąkanego.
Jest to tedy:
DZIWNE SZALEŃSTWO
KRÓLEWICZA DUŃSKIEGO
HAMLETA
W EPIZODYCZNYCH SCENACH
OPOWIEDZIANE.
KRÓLEWICZA DUŃSKIEGO
HAMLETA
W EPIZODYCZNYCH SCENACH
OPOWIEDZIANE.
Nie potrzeba tu teatru wędrownego, ani aktorów wędrownych.
Dramat nie renesansowy ale — dramat duchów.
W jakich duchów Szekspir mógł wierzyć?
To, co mu przyniosła tradycya teatru, uznawał za piękne, widział w tem piękno, ale nie mógł w to — wierzyć.
Dlaczego?
Bo uwierzył już był w co innego?
— W co?
W ten świat duchów i takich, jaki jest np. w Makbecie, jaki był już dawniej w Ryszardzie Trzecim.
W Makbecie (którego zaraz niedługo potem pisał)[1]
- ↑ Według chronologii u Dra Kellnera.
