Nie siecz też za bardzo ręką powietrza,
ot, w taki sposób (pokazuje).
Bądź raczej ruchów swoich panem.
Wśród największego bowiem potoku, i że tak powiem »wiru namiętności«, trzeba ci zachować umiarkowanie, zdolne nadać wewnętrznej twojej burzy pozór spokoju.
Nie posiadam się z oburzenia, słysząc, jak siaki taki barczysty gbur w peruce, — w gałgany obraca uczucie, prawdziwy z niego łach robi, by zadowolnić uszy narodku, który po największej części kocha się tylko w niezrozumiałych gestach i wrzawie.
Oćwiczyć bym rad kazał takiego chama, żeby się lepiej hamował.
Proszę cię, chroń się tego aktorze!!!
Zapewniam......
Szekspir więc uczy swoich aktorów, jak grać mają, jak mówić i jak wymawiać, jak się ruszać.
I często sztuka nawet słaba w ten sposób już jest przez niego znacznie poprawiona i znacznie lepsza.
A dopieroż gdy i on czuje, że wprost błąd leży w tekście, że tekst jest zły i nie da się powiedzieć dobrze — ani prawdziwie, — więc pisze inny tekst i przynosi go na scenę i tekst natychmiast rozchwytany, tekst jakiejś małej rzeczy jednej, jakiegoś epizodu — natychmiast odegrany jest na próbę.
Nie moglibyśmyż usłyszeć tego zaraz? Epizod ten na próbie zyskuje aprobatę całego teatru, aktorowie zadowoleni z ról, czują, że mają co grać, kiedy jak do wczoraj ten lub ów epizod, ta lub owa scena nie robiła żadnego
