Strona:PL Wyspiański - Hamlet.djvu/92

ny — tembardziej więc, gdy istotnie szlachetnością i siłą inteligencyi i zachowaniem ponad głowy wszystkich przerasta.
 Jest więc on, Hamlet, ten wybrany człowiek, ten przeznaczony król, którego Aniołowie Pana Zastępów w opiece swej mają i strzegą i krok jego każdy jest w łasce Bożej i czyn jego każdy jest wiedziony ręką Bożych Aniołów na udowodnienie mu powołania jego i na utwierdzenie go w powołaniu do Sądu Bożego i królestwa nad ludźmi i światem.
 I teraz scena z matką.
 W tym swojem poczuciu i w tym stanie umysłu rozmawia z matką i poucza ją:
 Porównaj tych dwóch ludzi i przypatrz się sobie, coś uczyniła i co czynisz? — —
 Tejże chwili za arrasem szmer i szelest.
 Ktoś tam jest!? — tam jest król! Sam sobie znaczy śmierć. Aniołowie moi wiodą mię ku temu:
 Zabiję!
 Przebija.
 Zabił Poloniusza.
 Ręka go zawiodła. Ktoś czyny jego plącze:
 Jest więc jeszcze wyżej inna siła, — co światem rządzi i nie można zupełnie zaufać samemu sobie i wierze własnej w siebie.
 I Hamlet jak w obłędzie jest, złamany, tym fałszywym czynem, obniżającym jego powołanie królewskie, jego zdolność do Sądu nad światem i wymierzania kar, — bo czemże jest Poloniusz w tej zbrodni Ktaudyusza?
 I Hamlet płacze.
 Zrównały się szanse Klaudyusza i Hamleta:
 Hamlet też może błądzić i mylić się w czynach.