mu chęć małżeństwa, w którem go bardzo pragnę widzieć.
To mię właśnie niepokoi i odstręcza od syna, że on tę dziewczynę, zbytnio dumną, zaczyna cenić więcej, niż nas kiedykolwiek cenił, odkąd do poznania przyszedł.
Dawniej brałaś zawsze jego stronę, gdy bracia twoi, przeciwko mnie go podburzali, chcąc syna odemnie odstręczyć.
Otóż ta niewdzięczność dla moich braci, którym on całe wydoskonalenie rozumu zawdzięcza, nie podoba mi się i wiem, że głównie pochodzi ze źródła, którebym rada zawrócić wstecz.
A jeżeli źródło to synowi memu do życia jest niezbędne.
Nie powinien woli rodziców iść naprzekór i na to kilkakrotnie już bracia moi zwrócili mi uwagę, — obiecali mi też dopomódz w mym zamiarze usunięcia Atalanty.
Z tego tylko widzę, że za dużą chcą mieć nad nim przewagę.
Tyś się już odzwyczaił kimkolwiek rządzić.
